당신은 주제를 찾고 있습니까 “sprawdzian polski 1 liceum antyk – Antyk – Powtórzenie, Egzamin, Matura, Język Polski, Sprawdzian“? 다음 카테고리의 웹사이트 you.khunganhtreotuong.vn 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: you.khunganhtreotuong.vn/blog. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 Jakub Tymciów 이(가) 작성한 기사에는 조회수 36,329회 및 좋아요 1,183개 개의 좋아요가 있습니다.
Table of Contents
sprawdzian polski 1 liceum antyk 주제에 대한 동영상 보기
여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!
d여기에서 Antyk – Powtórzenie, Egzamin, Matura, Język Polski, Sprawdzian – sprawdzian polski 1 liceum antyk 주제에 대한 세부정보를 참조하세요
Dziś lekkie powtórzenie Epoki Antyk, w materiale pomijam nurty filozoficzne oraz mitologie antycznej Grecji. Spokojnie materiały na ten temat również się pojawią, ale wkrótce 🙂 Daj dzwoneczek by być na bieżąco 😀
Materiał jest luźnym powtórzeniem przed Maturą, Sprawdzianem, Egzaminem czy Kartkówką, jednak pamiętajcie że nic was lepiej nie przygotuje niż codzienne powtarzanie materiału 🙂
sprawdzian polski 1 liceum antyk 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.
ANTYK – Test 1 – AleKlasa
ANTYK – TEST z wiedzy to 22 pytania z odpowiedziami. Pytania dotyczą filozofii, mitologii, eposu, tragedii greckiej. Sprawdź się.
Source: aleklasa.pl
Date Published: 2/26/2022
View: 3151
Antyk – test – Język polski
Z jakiego języka pochodzi nazwa antyk i co w nim oznacza?Podaj rok uznawany za koniec epoki … Sprawdzian z antyku – starożytność test z odpowiedziami.
Source: aniakubica.com
Date Published: 11/4/2022
View: 3570
Antyk – wprowadzenie – Test – Język polski – Opracowania.pl
Test dla tematu: Antyk – wprowadzenie. Sprawdź swoją wiedzę! … Liceum; Język polski; Antyk. Pytań: 4. 100% Głosów: 10. Opracowania.pl …
Source: opracowania.pl
Date Published: 9/9/2021
View: 1390
Ps Antyk Sprawdzian Wersja A | PDF – Scribd
Sprawdzian z antyku. grupa A 1. Uzupenij zdania. (9 p.) U podstaw kultury europejskiej legy cywilizacje pooone na .
Source: www.scribd.com
Date Published: 11/17/2021
View: 5123
Antyk – test dla liceum – 45minut.pl
SPRAWDZIAN WIADOMOŚCI O ANTYKU. 1. Antyk to: a. Okres powstawania cywilizacji aż do wieku VII n.e.. b. Wzorzec klasycznego i uniwersalnego …
Source: www.45minut.pl
Date Published: 10/9/2021
View: 7358
antyk – Test – Memorizer.pl
ANTYK. TEST SPRAWDZAJĄCY WIEDZĘ Z EPOKI STAROŻYTNEJ – LITERATURA, HISTORIA SZTUKI. Ilość pytań: 5 Rozwiązywany: 18231 razy.
Source: www.memorizer.pl
Date Published: 4/21/2021
View: 6069
Antyk – sprawdzian | Polish Quiz – Quizizz
Play this game to review Polish. Ramy czasowe antyku. … 1. Sokrates nie napisał żadnego dzieła literackiego. 2. Sokrates kochał dyskusje.
Source: quizizz.com
Date Published: 9/19/2022
View: 2865
Antyk ogólnie – Przetestuj swoją wiedzę – Quizy, testy online
Antyk ogólnie. Test sprawdzający wiedzę ogólną z antyku … Co wiesz z języka polskiego? popularność: 2566 dodał: pati0949 …
Source: testwiedzy.pl
Date Published: 3/22/2022
View: 9111
주제와 관련된 이미지 sprawdzian polski 1 liceum antyk
주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 Antyk – Powtórzenie, Egzamin, Matura, Język Polski, Sprawdzian. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.
주제에 대한 기사 평가 sprawdzian polski 1 liceum antyk
- Author: Jakub Tymciów
- Views: 조회수 36,329회
- Likes: 좋아요 1,183개
- Date Published: 2019. 9. 24.
- Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=d7Z8mOVs6k0
Co to jest antyk język polski?
Antyk – pochodzenie nazwy od łacińskiego słowa antiquus, czyli dawny. Ramy czasowe epoki zawierają się pomiędzy IX/VIII w. p. n. e. (okres, kiedy tworzył i żył Homer) a IV/V w.
Z jakiego języka pochodzi nazwa antyk i co w nim oznacza?
antyk (z łac. antiquus – “dawny”) – określenie świata starożytnego, głównie okresu rozkwitu cywilizacji i kultury starożytnej Grecji i Rzymu, mniej więcej od I tysiąclecia p.n.e. do końca starożytności w V wieku n.e. antyk – zabytkowy przedmiot sztuki dawnej.
Na co dzieli się antyk?
Dziś nazwy antyk używa się głównie do określenia cywilizacji i kultury greckiej i rzymskiej. Cała starożytność dzieli się na dwie grupy: antyk mityczny, zdominowany przez Greków oraz antyk chrześcijański, zdominowany przez Rzymian.
Jaki rodzaj literacki pochodzi z dawnych obrzędów pogrzebowych?
Oracja pogrzebowa była obok pieśni żałobnej, kazania pogrzebowego i nagrob ka jednym z gatunków epicedialnych.
Jakie lektury w antyku?
Antyk (Starożytność)
-Homer „Iliada”, „Odyseja”, -Platon „Obrona Sokratesa”, -Sofokles „Antygona”, „Król Edyp”, -Wergiliusz „Eneida”.
Jakie są motywy antyczne?
- – motyw miłości do samego siebie – narcyzm – Narcyz.
- – motyw miłości silniejszej niż śmierć – Orfeusz i Eurydyka.
- – motyw wierności – Penelopa.
- – motyw cierpienia – Hiob.
Czy Biblia jest w antyku?
Biblia jest – obok dorobku antyku – jednym z dwu najważniejszych źródeł naszej kultury, z niej wyrasta światopogląd, system wartości i ocen, bogactwo literatury i sztuki kręgu śródziemnomorskiego. Biblia jest sacrum – księgą świętą – dla chrześcijan i, w części Starego Testamentu, dla wyznawców judaizmu.
Kiedy był początek antyku?
okres w dziejach kultury Grecji i Rzymu od ok. IX w. p.n.e. (czasy Homera) do upadku cesarstwa zachodniorzymskiego w V w. n.e., obejmujący dokonania Grecji i Rzymu.
Co było przed antykiem?
Tradycyjnie za początek starożytności uznaje się powstanie cywilizacji opartej na przekazie pisemnym (czyli schyłek IV tysiąclecia p.n.e., kiedy to Sumerowie zaczęli stosować pismo klinowe), dla wcześniejszych dziejów rezerwując termin prehistoria.
Ile lat musi mieć antyk?
Według ustawy z 2004 roku o podatku od towarów i usług, antyk tożsamy jest z przedmiotem mającym co najmniej 100 lat.
Co można nazwac antykiem?
antiquus) – potoczne określenie zabytkowego przedmiotu sztuki dawnej, mającego wartość zabytkową, historyczną, estetyczną lub materialną. Najczęściej antykami określa się meble, ale również mogą być to lampy, zegary, obrazy (ikony), książki i manuskrypty, porcelana i sztućce oraz inne przedmioty użytkowe.
Co oznacza nazwa epoki antyk?
Nazwa epoki antyk (łac. antiquus ‘dawny’) to określenie fragmentu wielkiej epoki określanej jako starożytność. Termin starożytność obejmuje dorobek cywilizacji Bliskiego Wschodu oraz basenu Morza Śródziemnego (m.in. sumeryjską, egipską, babilońską, Fenicjan, Izraelitów, Greków i Rzymian).
Jak chowano Słowian?
Bez względu na stan majątkowy, zmarłego układano jednak na stosie i palono. Po całkowitym wypaleniu stosu, prochy zmarłego przesypywano do glinianego naczynia (tzw. popielnicy), a następnie zakopywano w grobie – mógł to być zwykły płaski grób bądź też okazały kurhan.
Ile jest rodzajów literackich?
Wyróżnia się trzy główne rodzaje literackie: dramat – wypowiedź w postaci dialogów uzupełnionych didaskaliami, czyli tekstem pobocznym. epika – wypowiedź postaci w opowieści narracyjnej. liryka – utwory liryczne zazwyczaj cechuje rytmiczność i metaforyczność języka, a przemawia przez nie podmiot liryczny.
Kto tworzył w epoce antyku?
Antyk (Starożytność)
Czas trwania – IX w.p.n.e – około IV-VI w.n.e. Główni przedstawiciele epoki: Ajschylos, Sofokles, Platon, Safona, Homer, Wergiliusz, Anakreont, Arystofanes, Arystoteles, Eurypides, Ezop, Horacy, Owidiusz, Terencjusz, Tyrtajos.
Jak inaczej nazywa się antyk?
Najczęściej spotykane wyrazy bliskoznaczne słowa antyk to: zgred, staroć, pryk, dziad, starowina, ochłap, relikt, staruch, dezel, rupieć, próchno, szmelc, stary grzyb, truchło, rzęch, starożytność, zabytek, starzyzna, wapniak, dziadzisko, klamot, pierdziel, piernik, starzec, obdrapaniec, dziadyga, szpargał, grat, ramol …
Co oznaczają nazwy starożytność i antyk?
Nazwa epoki – antyk
Słowo „antyk” ma łacińskie pochodzenie: łac. antiquus oznacza „dawny”, z kolei łac. antiquitas znaczy „starożytność”, a więc termin ten jest nazwą najdawniejszej epoki w dziejach ludzkości.
W którym roku skończył się antyk?
W 476 roku zmuszono do abdykacji ostatniego cesarza Imperium Rzymskiego. Przestało istnieć najpotężniejsze mocarstwo antyku, a tym samym symbolicznie dobiegła też końca cała epoka starożytna. Brzmi to prosto.
Czy antyk to epoka?
Nazwą „Starożytność” (lub „Antyk”) określa się epokę, która obejmuje ponad 4 tysiące lat, zarówno przed, jak i po narodzeniu Chrystusa. Epoka ta obejmuje zarówno czasy najstarszych cywilizacji (egipskiej, greckiej, rzymskiej, babilońskiej, arabskiej, mezopotamskiej i innych), jak też czasy tzw.
ANTYK – Test 1
TEST z wiedzy o antyku
Uwaga! W niektórych pytaniach można wybrać kilka odpowiedzi.
1. Która z podanych definicji eposu jest prawdziwa?
a) Epos to utwór, którego bohaterami są wyłącznie postacie fantastyczne.
b) Epos to utwór, którego fabuła rozgrywa się wyłącznie w planie realistycznym.
c) Epos to utwór epicki, wierszowany, przedstawiający wielkie czyny bohaterskie na tle przełomowych wydarzeń historycznych.
d) Epos to rozbudowany utwór liryczny, zawierający sceny batalistyczne.
2. Iliada Homera opowiada o:
a) dziesięcioletnim przebiegu wojny trojańskiej;
b) epizodzie, jaki miał miejsce w dziesiątym roku wojny trojańskiej, którego bohaterem był Achilles;
c) wędrówce Eneasza po upadku Troi;
d) pojedynku pomiędzy Achillesem i Hektorem.
3. Historia rodu Labdakidów dotyczy miasta:
a) Ateny
b) Teby
c) Korynt
d) Chios
4. Które pary mitologicznych bohaterów połączono niewłaściwie?
a) Eros – Psyche.
b) Pigmalion – Hermiona.
c) Herkules – Dejanira.
d) Tezeusz – Klitajmestra.
5. Retardacja to zabieg stosowany w eposie, polega na:
a) wprowadzeniu stylu wysokiego do utworu;
b) wprowadzeniu rozbudowanego opisu w celu zwolnienia, zatrzymania akcji i wzbudzenia u czytelnika większego napięcia;
c) dynamizacji języka uzyskanej dzięki zastosowaniu czasowników ruchu;
d) wprowadzeniu do utworu postaci boskich.
6. Do podanych poniżej postaci dopisz ich najbardziej charakterystyczny atrybut: (np. Artemida – łuk i strzały)
Posejdon – ………………………………………………………………………………..
Urania – ……………………………………………………………………………………
Klio – ………………………………………………………………………………………..
Melpomena – …………………………………………………………………………….
Atena – ……………………………………………………………………………………..
Kaliope – ……………………………………………………………………………………
7. Archetypy są to:
a) pierwowzory ludzkich zachowań
b) dzieci Latony
c) niezmienne wyobrażenia tkwiące w zbiorowej świadomości
d) epigramaty greckie
8. Heksametr jest to:
a) przewodnik chóru w tragedii;
b) ideał wychowania u starożytnych Greków;
c) rytm wiersza charakterystyczny dla eposów Homera;
d) słynny mitologiczny potwór.
9. Mimesis to kategoria, według której:
a) sztuka powinna spełniać funkcje wychowawcze;
b) sztuka powinna naśladować naturę;
c) sztuka nie powinna przestrzegać reguł zawartych w Poetyce Arystotelesa;
d) sztuka powinna przedstawić jedynie postacie wysokiego stanu.
10. Spośród podanych poniżej nazwisk wskaż nazwisko komediopisarza greckiego:
a) Sofokles
b) Tyrtajos
c) Pitagoras
d) Epikur
e) Tukidydes
f) Arystofanes
11. Który z greckich filozofów jest autorem słynnej maksymy „Wiem, że nic nie wiem”?
a) Sokrates
b) Zenon z Kition
c) Epikur
d) Platon
12. Do charakterystycznych cech tragedii antycznej należy zaliczyć:
a) podniosły styl;
b) występowanie narratora;
c) przedstawianie w dramacie scen brutalnych, krwawych;
d) występowanie epejsodionów i stasimonów;
e) obecność koryfeusza – przewodnika chóru.
13. Dytyramb jest to:
a) oczyszczająca funkcja tragedii;
b) pieśń pochwalna ku czci Apollina i muz;
c) zabieg polegający na wyolbrzymieniu postaci lub zjawiska;
d) pierwotnie: podniosły hymn ku czci boga winnej latorośli Dionizosa, uroczysta pieśń pochwalna.
14. Istotę greckiej tragedii najlepiej charakteryzuje:
a) klęska bohatera, który postępował szlachetnie;
b) starcie dwóch równorzędnych racji, spośród których nie sposób dokonać wyboru;
c) uwikłanie bohatera w „winę niezawinioną” kończące się zwykle jego śmiercią;
d) walka dobra ze złem.
15. Katharsis to pojęcie oznaczające:
a) oczyszczającą funkcję tragedii;
b) wywołanie w widzu uczucia litości i trwogi oraz uwolnienie z tych uczuć;
c) sakralną funkcję tragedii;
d) transformację bohatera.
16. Tyrteizm to pojęcie oznaczające:
a) postawę cierpienia jednostki za ogół;
b) zdolność do wielkich czynów, przekraczających możliwości przeciętnego człowieka;
c) jeden z nurtów filozofii starożytnej;
d) poezję obywatelską, inspirującą do walki.
17. Parnas był siedzibą:
a) cyklopa Polifema
b) Zeusa i Hery
c) dziewięciu Muz
d) Ifigenii
18. Mit wyjaśniający cykliczność pór roku to:
a) mit o Korze i Demeter;
b) mit o kolistym czasie natury;
c) mit, którego bohaterem jest Artemida – bogini łowów;
d) mit, którego bohaterami są zantropomorfizowane żywioły przyrody.
19. Realistyczne postacie w eposie ulegają:
a) antropomorfizacji
b) hiperbolizacji
c) idealizacji
d) karykaturze
20. Wyjaśnij znaczenie podanych niżej związków frazeologicznych:
puszka Pandory – ……………………………………………………………………………………………………………………
róg obfitości – …………………………………………………………………………………………………………………………
jabłko niezgody – …………………………………………………………………………………………………………………….
stajnia Augiasza – …………………………………………………………………………………………………………………..
męki Tantala – …………………………………………………………………………………………………………………………
Ikarowe loty – …………………………………………………………………………………………………………………………..
21. Przeczytaj podane niżej informacje o postaciach z mitologii i wpisz ich imiona w wykropkowane miejsca:
a) Jej ulubionym (i poświęconym jej) zwierzęciem była łania – …………………………………………………………
b) Ich przewodnikiem był Apollo – …………………………………………………………………………………………………
c) Zakochał się w wyrzeźbionym przez siebie posągu Galatei – ………………………………………………………..
d) Porwana przez Zeusa, który ukazał się jej pod postacią byka – …………………………………………………….
e) Udusiły go dwa węże – …………………………………………………………………………………………………………….
f) Po tym, jak utraciła dzieci, Zeus zamienił ją w skałę – …………………………………………………………………….
g) Zabiła swoich synów-bliźniaków poczętych z Jazonem i na wozie zaprzężonym w smoki uleciała do Aten – ……………………………………………………………
h) Rzuciła na stół jabłko z napisem „Dla najpiękniejszej” – …………………………………………………………………
22. Zastanów się, o jakiej postaci mitologicznej mówią poeci w przytoczonych poniżej cytatach. Wpisz jej imię w wykropkowane miejsce:
a)
To ja, …………………………………………………………..
A to jest moje miasto pod popiołem
A to jest moja laska i wstążki prorocze
Wisława Szymborska
b)
mocno przywiązany do drzewa dokładnie odarty
ze skóry …………………………………………………….. krzyczy
Zbigniew Herbert
c)
Powiedźcie mu, niech próżno nie frasuje głowy,
Bo się w dziwny labirynt i błąd wda takowy,
Skąd żadna ……………………………………………….,
żadne kłębki tylne
Wywieść go móc nie będą, a tam ścieżki mylne
Jan Kochanowski
d)
Znów purpurową mnie piłką
Trafił……………………………………………… złotowłosy
I do igraszek z dziewczęciem
W barwnych sandałach zaprasza
Anakreont
e)
Więc go mroczne …………………….. spętały pośród
wirów Kocytu,
szyję ścisnąwszy obrożą
Erucjusz, I w. p.n.e.
f)
Taki był……………….…………., mieniąc się to w smoka.
To w deszcz, to w ogień, to w barwę obłoka
Jan Kochanowski
TEST z wiedzy o antyku – odpowiedzi
1) c;
2) b;
3) b;
4) b, d;
5) b;
6) trójząb; cyrkiel i kula; zwój papirusu; maska tragiczna; sowa; tabliczka i rylec;
7) a;
8) c;
9) b;
10) f;
11) a;
12) a, d, e;
13) d;
14) b;
15) a, b;
16) d;
17) c;
18) a;
19) c;
20) źródło niekończących się kłopotów, smutków i nieszczęść; symbol bogactwa, niewyczerpanych zasobów; punkt sporny, powód kłótni; bałagan, chaos; straszliwe cierpienia; działania szalone, bardzo ryzykowne, skazane na niepowodzenie;
21) a) Artemida; b) Muzy; c) Pigmalion; d) Europa; e) Laokoon; f) Niobe; g) Medea; h) Eris;
22) a) Kasandra; b) Marsjasz; c) Ariadna; d) Amor; e) Laokoon; f) Proteus
Zobacz:
Antyk – test
Zbyt wcześnie na test? Tutaj znajdziesz materiały do nauki o starożytności:
Przykładowy sprawdzian ze starożytności z odpowiedziami
Podaj synonim słowa antyk. Z jakiego języka pochodzi nazwa antyk i co w nim oznacza? Podaj rok uznawany za koniec epoki antyku. Jakie wydarzenie zapoczątkowało antyk? Podaj nazwę księgi ważnej dla chrześcijan. Dla przedstawicieli jakich dwóch religii ważny był Stary Testament? Wymień trzy cechy sztuki antycznej. Na czym polegała zasada mimesis? Do miast dopisz zabytek z antyku, jaki się tam znajduje: Rzym:
Ateny: Wymień cztery miejsca, w których tworzyły się cywilizacje antyczne. Co najczęściej przedstawiały greckie rzeźby? Jaki rodzaj literacki pochodzi z dawnych opowieści przekazywanych ustnie? Jaki rodzaj literacki pochodzi z dawnych obrzędów pogrzebowych? Jaki rodzaj literacki wywodzi się z Dionizji? Kto według tradycji uznawany jest za autora „Iliady” i „Odysei”? Odgadnij tytuły starożytnych utworów: uczta, powrót, ojciec, syn –
– heros, Troja, wojna, pięta –
Tartar, narodziny, bogowie –
ląd, światło, zwierzęta, człowiek – Podaj po jednym przykładzie pisarzy: epika:
liryka:
dramat: Czym zajmowali się filozofowie? Podkreśl sformułowania pasujące do stoików: przyjemność pojmowana jako brak strachu i cierpienia
spokój w każdej sytuacji
wewnętrzna dyscyplina
sumienne wypełnianie obowiązków
przestrzeganie zasad moralnych
dążenie do szczęścia Czym charakteryzują się religie określane słowami: politeistyczna –
monoteistyczna Wymień imiona trzech filozofów greckich. Napisz, jaki wpływ miał antyk na kulturę europejską. Podaj trzy przykłady. Opisz budowę teatru antycznego: skene – budynek służący jako …
proskenion – dzisiaj nazywany byłby …
orchestra – miejsce, w którym przebywał …
theatron – miejsce przeznaczone dla … Podaj trzy cechy, którymi charakteryzowała się tragedia antyczna. Na czym polegało katharsis? Wymień trzy gatunki literackie, jakie znaleźć można w Biblii. Czym są Septuaginta i Wulgata? Co to znaczy, że Biblia jest dziełem synkretycznym? Czym różni się symbol od alegorii? Podaj trzy cechy przypowieści.
By poznać odpowiedzi, przejdź do strony nr 2 ↓↓↓
Ps Antyk Sprawdzian Wersja A
63% 63% found this document useful, Mark this document as useful
37% 37% found this document not useful, Mark this document as not useful
Materiały do matury
Antyk – powtórka do matury
Pochodzenie nazwy i ramy czasowe trwania Antyku
Antyk – pochodzenie nazwy od łacińskiego słowa antiquus, czyli dawny. Ramy czasowe epoki zawierają się pomiędzy IX/VIII w. p. n. e. (okres, kiedy tworzył i żył Homer) a IV/V w. n. e. (zdobycie Rzymu przez Germanów w 476 r. uznawane jest umownie za datę końcową epoki).
Mity greckie, mitologia
Mitologia – zbiór opowiadań o bogach, herosach, powstaniu świata i człowieka, legendarnych wydarzeniach. Jest to także nauka zajmująca się badaniem mitów. Mit – opowieść o powstaniu świata, bogów i ludzi, mająca za zadanie wyrażanie i organizowanie wierzeń danej społeczności. Również starożytni Grecy posiadali mity, np. o Prometeuszu czy Ikarze. Do dzisiaj mity funkcjonują w kulturze jako skarbnica motywów, obrazów, wyrażeń, postaw. Są bowiem uniwersalne. Utrwalono w nich archetypy (np. Niobe – matka bolejąca), które są pierwszymi wzorcami ludzkich postaw i zachowań. Istnieją w zbiorowej świadomości.
Mity różnią się pod względem funkcji:
– mity o funkcji poznawczej – pozwalały człowiekowi wyjaśnić niezrozumiałe zjawiska przyrody, np. burzę
– mity o funkcji światopoglądowej – na ich podstawie budowano wierzenia religijne
– mity o funkcji sakralnej – uczyły jak czcić bóstwa, dawały wzorce obrzędów rytualnych
Podział mitów:
– antropogeniczne – opowiadają o powstaniu ludzi
– genealogiczne – opowiadają o powstaniu rodów oraz o ich historii
– kosmogoniczne – opowiadają o powstaniu świata
– teogoniczne – opowiadają o powstaniu bogów
Mit o powstaniu świata
Najpierw był Chaos. Z niego powstał Dzień oraz Jasność i Radość. Potem wyłoniła się z Chaosu Gaja, czyli Ziemia, którą otaczał Eter. Obok niej pojawili się Uranos (Niebo) oraz Tartaros (Podziemie). Były to jednocześnie żywioły i bogowie. Z Chaosu wyłonił się także Eros, który był siłą sprawczą rozwoju i płodności natury.
Mit o narodzinach bogów (teogonia)
Uranos zrosił deszczem Gaję, dzięki czemu urodziła rośliny i zwierzęta, zaś z deszczu powstały rzeki, jeziora i morza.
Uranos i Gaja stali się także rodzicami sturękich olbrzymów, cyklopów, tytanów i tytanid. Cyklopi i olbrzymi wykazywali się wielką gwałtownością, dlatego Uranos pozbył się ich strącając do Tartaru. Nie podobało się to Gai, dlatego podburzyła najmłodszego syna, tytana Kronosa, żeby pozbawił władzy ojca, co ten uczynił, raniąc go sierpem. Z boskiej krwi zrodziły się boginie zemsty – Erynie. Miały one zamiast włosów kłębiące się węże i bicze w rękach. Wtedy też narodzili się giganci i nimfy.
Kronos objął władzę. Poślubił Reę. Mieli wspólne potomstwo, ale Kronos połykał je, gdyż Uranos przepowiedział mu, że pokona go jego własny syn. Przepowiednia nie doszłaby do skutku, gdyby nie Rea. Udało jej się bowiem ukryć na Krecie najmłodszego syna, Zeusa. Kiedy dorósł, zwyciężył ojca i wydobył rodzeństwo z jego wnętrzności, przywracając mu w ten sposób życie. Uratował: Herę, która została jego żoną, Hadesa – boga podziemia, Posejdona – boga mórz, Hestię – opiekunkę ogniska domowego i Demeter – boginię urodzaju.
Kronos razem z Herą spłodzili: Aresa, Hefajstosa i Hebe. Miał on również liczne potomstwo z innymi boginiami i kobietami śmiertelnymi. Na przykład Apollo i Artemida byli dziećmi Latony. Wyjątkiem była Atena, która wyskoczyła z głowy Zeusa.
Inni bogowie:
Eol – bóg wiatrów
Helios – bóg słońca
Eos – bogini jutrzenki
Mojry – boginie przeznaczenia
Afrodyta – bogini miłości
Eol był władcą wiatrów, synem Posejdona i Melanippy. Mieszkał na Wyspach Liparyjskich, które od jego imienia nazywano także Eolskimi. Podarował Odyseuszowi worek, w którym uwięzione były nieprzyjazne wiatry, żeby ten mógł spokojnie i bez przeszkód dotrzeć do rodzinnej Itaki. Niestety, jego towarzysze podróży rozwiązali sznurek i uwolnili wiatry.
Helios – bóg słońca – syn Hyperiona i Thei, jeden z najstarszych bogów greckiej mitologii. Przedstawiano go jako pięknego mężczyznę. Dookoła głowy mającego aureolę ze słonecznych promieni. Poruszał się po niebie na rydwanie, zaprzężonym w cztery białe konie. Codziennie odbywał trasę ze wschodu na zachód.
Czczono go na Peloponezie, głownie na wyspie Rodos, na której zbudowano jego gigantyczny posąg, uznawany za jeden z siedmiu cudów świata.
Eos – była boginią jutrzenki, córką Hyperiona i Thei. Pojawiała się na niebie o świcie, tuż przed swoim bratem Heliosem. Poruszała się po niebie lekkim rydwanem, który zaprzężony był w parę białych koni, Lamposa i Featona (Jasnego i Promiennego).
Mojry – były to boginie losu, życia i śmierci – Mojry znały przyszłość i snuły ludzką nić życia – nikt nie miał wpływu na przeznaczenie, którego pilnowały, nawet Zeus.
Liczba mojr była różna:
U Hezjoda jest ich trzy: Atropos, Kloto i Lachesis. Są to córki Zeusa i Tetydy.
U Homera występuje tylko jedna mojra.
Afrodyta – bogini miłości, piękna, pożądania i kwiatów. Wyłoniła się z piany morskiej w pobliżu wyspy Cypr. Na brzegu czekały na nią Wdzięki, Igraszki i Uśmiechy, które miały jej służyć. Zawsze pojawiała się w ich otoczeniu. Córka Zeusa i Diony, według Homera. Żona Hefajstosa. Nie była mu wierna. Zdradziła go m.i. z Aresem, z którym miała dwójkę dzieci.
Przyczyniła się do wybuchu wojny trojańskiej, gdyż obiecała Parysowi Helenę, żonę Menelaosa. Miała to być nagroda w zamian za to, żeby uznał ją na najpiękniejszą boginię spośród trzech, stających do konkursu o ten tytuł (oprócz niej walczyły o jabłko dla najpiękniejszej Hera i Atena).
Filozofia antyczna:
Arete – gr. – ‘cnota’ – pojęcie, które oznacza dzielność, szlachetność, siłę życiową.
Trzech największych filozofów greckich: Sokrates, Platon, Arystoteles:
a) Sokrates (469 w. p. n. e. – 399 w. p. n. e.)
Ważna dla niego była mądrość, wiedza, bez której nie można osiągnąć ideału cnoty, czyli doskonałości. Istotna dla niego była umiejętność panowania nad sobą.
Sokrates wierzył, że cnota jest bezwzględnym i najwyższym dobrem. Człowiek zatem powinien o nią zabiegać, mimo przeszkód, które na niego czekają.
Utożsamiał cnotę z wiedzą. Uważał, że złe postępowanie ludzi wiążę się z ich niewiedzą lub wiedzą, którą określał pozorną. Poglądy takie nazywa się intelektualizmem etycznym. Oznacza to, że można samemu nabyć wiedzę i poznać cnotę. Od nas zależy, czy ją zdobędziemy.
Sokrates wychodził na ulice miasta, żeby nauczać. Rozmawiał z napotkanymi ludźmi, nakierowywał ich na właściwe rozwiązania. Uważał, że każdy może dojść do prawdy i wystarczy mu w tym pomóc. W swoich dyskusjach z Ateńczykami stosował dwie metody: elenktyczną i majeutyczną. Pierwsza polegała na zbijaniu argumentów rozmówcy, po to, żeby doszedł do tezy sprzecznej z pierwotną lub takiej, która okaże się zupełnie bezsensowna. Druga metoda, zwana także położniczą – służyła uświadomieniu uczniowi prawdy, poprzez zadawanie pytań, na które sam musiał znaleźć właściwe odpowiedzi.
Znane jest jego stwierdzenie: “Wiem, że nic nie wiem”.
b) Platon (427 w. p. n. e. – 347 w. p. n. e.)
Uczeń Sokratesa. Twórca tzw. idealizmu platońskiego. Dla niego świat, w którym żyją ludzie jest tylko odbiciem świata idealnego. Świat idealny jest wzorcem, naśladowanym przez świat materialny. Słynna jest jego opowieść o jaskini. Życie ludzkie ma cel – dążenie do ideału.
Platon twierdził, że prawdziwym bytem są idee, natomiast świat materialny, który nas otacza jest jedynie jego niedoskonałym odzwierciedleniem. Idee są bowiem wieczne, trwałe i niezmienne. Każda rzecz na ziemi ma swój wzorzec idealny.
Świat idealny nie przenika się z materialnym. Wyjątkiem są w tym przypadku dusza człowiecza i Demiurg, bóg, który zbudował świat. Dusza bowiem pochodzi ze świata idei, jest nieśmiertelna i wieczna, ciało to dla niej więzienie. Celem duszy jest powrót do świata, z którego pochodzi. Dusza dzieli się na trzy części:
boski rozum – jego zadaniem jest osiągnięcie mądrości, rządzi pozostałymi częściami
popędliwość – wiąże się z męstwem, które ma je ograniczać
pożądliwość – powinna być ograniczona przez umiarkowanie
Części powinny współdziałać ze sobą harmonijnie, co gwarantuje im cnota sprawiedliwości.
Materialny świat, Platon uważał za bezrozumny. Sądził jednak, że w naturze istnieje porządek i harmonia. Wiąże się to z celowością świata.
Demiurg stwarzając świat wzorował się na świecie idei, ale zbudował go z bezrozumnego tworzywa, czyli materii. Dlatego nie jest on tak doskonały jak jego wzorzec.
Dobro jest pamięcią o świecie idealnym, natomiast zło to wynik zapominania o nim, dlatego jest ono wynikiem niewiedzy – jak widać Platon nawiązuje w tej kwestii do Sokratesa i intelektualizmu etycznego. Nagrodą za dobro będzie po śmierci powrót do świata idei, karą reinkarnacja, czyli powrót na ziemię w kolejnym wcieleniu.
Platon swoje poglądy filozoficzne przedstawiał m. in. w dialogach. Są one podzielone na trzy grupy: wczesne (sokratyczne, aporetyczne), średnie (konstruktywne) i późne (krytyczne).
Głównym bohaterem dialogów wczesnych jest Sokrates, który jest przedstawiony w trakcie dyskusji z różnymi przeciwnikami, których doprowadza, dzięki zastosowaniu swoich metod dialektycznych, do odkrycia prawdziwych wniosków.
Do dialogów wczesnych należą m.in. Obrona Sokratesa, Kriton, Menon, Eutydem i Meneksenos oraz Protagoras.
W dialogach średnich Platon przedstawia teorię idei, którą przekazuje czytelnikowi za sprawą Sokratesa, głoszącego jego poglądy. Należą do nich: Menon, Fedon, Fajdros, Uczta, Państwo. Tutaj Platon zaczyna wycofywać się ze swoich wcześniejszych teorii o ideach.
Późne dialogi to: Parmenides, Sofista, Polityk, Fileb, Timajos, Kritiasz i Prawa. W Prawach nie pojawia się już postać Sokratesa.
c) Arystoteles (348 w. p. n. e. – 322 w. p. n. e. )
Uczeń Platona. Później stworzył opozycyjną do platonizmu filozofię. Wszechstronny – oprócz filozofii zajmował się także fizyką, logiką, biologią i astronomią. Stworzył podwaliny wielu nauk. Pojęcie eudaimonia było dla niego stanem ducha, który osiągało się w momencie całkowitego spełnienia. Za szczęście uważał zdolność czynienia dobra.
Arystoteles zrezygnował z platońskiego podziału rzeczy na materialne i idealne. Wprowadził za to inny podział: na materię i formę.
Forma była posiadała cechy idei platońskiej, z małym wyjątkiem – nie istniała samodzielnie i niezależnie, lecz wspólnie z materią, której nadawała kształt. Działa więc na podobnej zasadzie jak dzbanek w stosunku do wody, powodujący, że nie rozlewa się ona bezładnie na ziemię. Forma nie może istnieć bez materii, zaś materia jej pozbawiona stałaby się chaosem. Nie miałaby barwy, kształtu ani innych określających ją cech. Dlatego świat, w którym żyjemy to połączenie różnych form z materią.
Według Arystotelesa istnieje hierarchia bytów. Uważał, że jeżeli w jakiejś rzeczy, bycie dominuje forma nad materią, to jest ona doskonalsza od tych rzeczy, w których materia przeważa, i zajmuje wyższe miejsce w hierarchii. Np. zwierzęta mają bardziej złożona formę od roślin, dlatego stoją wyżej w hierarchii. Najwyżej zaś jest umiejscowiony człowiek, posiadający duszę.
Arystoteles dzielił duszę na trzy części:
wegetatywną – związaną z odżywianiem i rozwojem – jest to forma u roślin, zwierząt i ludzi
zmysłową – dzięki niej istoty mogą poruszać się i postrzegać – jest to forma u zwierząt i ludzi
rozum – forma występująca tylko i wyłącznie u ludzi, dzieli się na:
rozum bierny – przyjmujący wpływy z zewnątrz
rozum czynny (niepowiązany z ciałem – czysta forma) – jest nieśmiertelny
Szkoły filozoficzne w starożytności
Epikurejczycy – nazwa pochodzi od imienia założyciela, czyli Epikura, który żył w latach 341 w. p. n. e do 270 w. p. n. e.. Dla epikurejczyków życiowym celem było pozbycie się wszelakich cierpień, zarówno cielesnych, jak i duchowych po to, żeby osiągnąć przyjemność i szczęście. Liczyły się dla nich: korzystanie z życia, pozytywne myślenie, radość, podziwianie piękna świata. Ale ważna była również rozwaga.
Według Epikura istniały różne rodzaje przyjemności:
najbardziej cenna – czysta radość życia
duchowe, np. czytanie, oglądanie przedstawień teatralnych
fizyczne, np. jedzenie, uprawianie seksu
bierne – nie wymagały świadomego wysiłku
czynne – wymagały trudu, żeby je osiągnąć, wiązały się też niejednokrotnie z przykrymi konsekwencjami
Podział potrzeb według Epikura:
potrzeby duchowe – np. ciekawość, potrzeba bezpieczeństwa i miłości, dążenie do zaspokojenia wiedzy – Epikur uważał, że należało je zaspokajać na miarę swoich możliwości, jeżeli osiągnięcie ich byłoby zbyt trudne, należało je wytłumić (wytłumienie było potrzebne do tego, żeby nie cierpieć bez potrzeby, jeżeli ktoś nie jest dość inteligentny, żeby posiąść dużą wiedzę, to powinien skupić się na zdobyciu mniejszej)
potrzeby fizyczne, konieczne do utrzymania życia – np. pragnienie i głód – zaspokajać je należy z umiarem, nie dążyć do przesytu, gdyż skrajności według Epikura nie są dobre dla człowieka
potrzeby fizyczne, niepotrzebne do tego, żeby przeżyć – np. pożądanie seksualne, chciwość, żądza władzy – są one najczęściej szkodliwe dla człowieka i przyczyniają się do jego cierpień, dlatego należy starać się ich pozbyć
Stoicy – założycielem jej był Zenon z Kition, który żył na przełomie IV i III w. p. n. e.. Najważniejszymi założeniami tej filozofii było zachowanie wewnętrznego spokoju i opanowania w trudnych sytuacjach. Według nich cnotę można osiągnąć dzięki życiu zgodnemu z naturą, ponieważ stworzył ją bóg, który zadbał, żeby była harmonijna. Mędrzec – poważny, trzeźwo myślący, zachowujący umiar we wszystkim – był dla nich ideałem człowieka.
Hedoniści – nazwa pochodzi od greckiego słowa hedone oznaczającego przyjemność. Jednym z przedstawicieli tej szkoły był Arystyp z Cyreny. Liczyło się dla nich unikanie przykrości i osiąganie przyjemności (rozkoszy) – uznawali je za najwyższe dobro i cel ludzkiego życia, a także naczelny motyw ludzkiego postępowania.
Powstanie teatru greckiego
Teatr grecki wywodzi się z kultu ku czci boga Dionizosa – był on bogiem wina i winnej latorośli. Nauczył on człowieka wyrabiać wino i uprawiać winogrona. Dzięki niemu ludzie bawili się i używali życia. Dlatego aby go uczcić obchodzono kilka razy w roku huczne uroczystości. Na wiosnę – Dionizje Wielkie (w porze zrównania dnia z nocą), jesienią – Dionizje Małe. Na początku miały one charakter orgiastyczny, później, dzięki wpływowi kultu Apollina, zostały złagodzone.
Dionizje Wielkie – trwały pięć, potem sześć dni na przełomie marca i kwietnia. Miały podniosły charakter. W trakcie obrzędu składano Dionizosowi ofiarę z kozła, w tym czasie chór chłopięcy śpiewał dytyramby, hymny na cześć boga. Kolejnym etapem było przeniesienie jego posągu ze świątyni do gaju Akademosa. Tu odbywano nabożeństwo, po którym następowała uczta. Kiedy słońce zaszło, przenoszono posąg do Aten. Później wystawiano sztuki. Brały w nich udział chóry mężczyzn i chłopców.
Dytyramb przekształcił się następnie w tragedię, w której przewodnik chóru (koryfeusz) nawiązuje dialog z chórem.
Dionizje Małe (wiejskie) – obchodzono je w Attyce na przełomie grudnia i stycznia -była to pora, gdy otwierano naczynia z młodym winem. Miały charakter ludowej zabawy. I tutaj składano w ofierze kozła, którego krew wylewano na korzenie winnej latorośli. Następnie, przez kilka dni, urządzano huczne zabawy i pochody (komos).
Żartobliwe pieśni śpiewane w trakcie obrzędów przekształciły się później w komedię.
Epika antyczna – Homer
Najbardziej znanym twórcą epickim starożytnej Grecji jest Homer, pochodzący z Chios. Twórca Iliady i Odysei. Żyjący na przełomie IX i X wieku p. n. e.
Iliada prawdopodobnie powstała w IX w. p. n. e. (ok. 800 r.), natomiast Odyseja- ok. 750 r. p. n. e.
Iliada nawiązuje do mitu o wojnie trojańskiej. Akcja dzieje się w ostatnim roku tejże wojny.
Odyseja to historia zmagań z przeciwnościami Odyseusza dążącego do domu po wojnie trojańskiej.
Epopeja (epos) – gatunek epicki, nawiązujący do historii mitycznych lub realnych bohaterów. Opowiadający o ich doniosłych czynach i odwadze. Jest to dłuższy utwór pisany wierszem.
Epos homerycki -utwór epicki o podniosłym stylu, który cechuje wykorzystanie hiperboli, stałych epitetów określających bohaterów, porównań homeryckich, inwokacji, powtórzeń i opisów. Świat przedstawiony należy do przeszłości. Ukazane jest tu również ingerowanie bogów w sprawy ziemskie. Bohaterowie odznaczają się niezwykłą mocą i odwagą.
Iliada jako epos:
– bohaterowie ukazani na tle przełomowych dla nich wydarzeń
– na początku bezpośredni zwrot do Muzy (inwokacja) – prośba o natchnienie
– utwór pisany wierszem (heksametr)
– stałe epitety
– wszechobecny, wszystkowiedzący i obiektywny narrator
– przenikanie się światów ziemskiego i boskiego
– porównania homeryckie
– występowanie scen akcji (np. pojedynki) i statycznych (np. narady)
– opóźnianie akcji przez wykorzystanie retardacyjnego opisu, który jest bardzo dokładny – nie zmienia on głównej akcji
Iliada
Przyczyną wojny trojańskiej stał się Parys, który złamał odwieczne prawo gościnności porywając żonę króla Sparty Menelaosa, Helenę. Zdobył się na ten czyn, gdyż bogini Afrodyta obiecała mu ją w nagrodę za to, że wybrał ją w konkursie piękności wręczając jej złote jabłko z napisem “dla najpiękniejszej”, rzucone przez boginię Eris na weselu Tetydy i Peleusa. Zaczęła się wojna.
Wodzem Hellenów był Agamemnon.
Długo losy wojny nie były przesądzone. Przepowiednia zapowiadała, że dopóki Achilles nie podejmie walki, Troja nie zostanie zdobyta. Matka Achillesa ukryła go i dopiero podstępem sprowadzono go na miejsce bitwy.
Brak wiatru na morzu uznano za nieprzychylność bogów. Postanowiono złożyć ofiarę z córki Agamemnona.
Walczono na równinie nad rzeką Skamander. Walki przebiegały bardzo wolno. Ciągnęły się przez dziesięć lat. Wodzowie wysłali do Troi Menelaosa i Odyseusza, żeby zażądali wydania Heleny. W potyczkach najlepszy okazał się Achilles. Budził on lęk w Trojanach. Pewnego dnia między Agamemnonem a Achillesem wybuchł konflikt. Obrażony Achilles opuścił pole bitwy. Patrokles chcąc uratować sytuację pożyczył od niego zbroję. Zabił go Hektor. Achilles powrócił, by walczyć i się zemścić. Zabił Hektora. Wkrótce jednak zginął i on od strzały Parysa. Parys również zginął. Helena został żoną jego brata. Grecy odjechali z pola bitwy. Zostawili tylko olbrzymiego drewnianego konia. W jego brzuchu byli żołnierze z Odyseuszem jako wodzem. Trojanie wprowadzili konia do miasta. W nocy wrogowie opuścili konia i otworzyli bramy miasta. Grecy wrócili. Zaczęła się walka. Wybito wszystkich Trojan. Osiągnięto cel – Helena została odzyskana. Wojna skończyła się. Nastąpił odwrót Greków.
Odyseja
Jest to historia Odyseusza, który powraca do Itaki po wojnie trojańskiej. Z powodu narażenia się bogowi morza, powrót zajmuje mu aż dziesięć lat. W ciągu nich przeżywa przygody. Na utwór składają się 24 księgi.
Księga III – syn Odyseusza wyrusza na poszukiwania ojca.
Księgi V-VIII – Odys na Ogigii, gdzie przez siedem lat więziła go zakochana w nim Kalipso. Po opuszczeniu wyspy – trafia do kraju Feaków, na dwór króla Alkinoosa.
Księgi IX-XII – początek narracji pierwszoosobowej. Odyseusz w kraju Lotofagów. Następnie oślepia Polifema, czym wzbudza gniew Posejdona. Potem przybywa na wyspę króla wiatrów, Eola. Kolejnym etapem podróży jest kraj Lastrygonów, którzy są ludożercami. Po opuszczeniu kraju Lastrygonów trafia na wyspę Kirke. Stąd wyprawia się w drogę, by zstąpić do Hadesu. Ponowna wędrówka – spotyka po drodze syreny.
Księgi XII-XVI – powrót na Itakę – Odysz przebrany za żebraka.
Księgi XVII-XIX – dotarcie do domu.
Księgi XXI-XXIV – Odyseusz mści się na zalotnikach.
Tragedia antyczna
Tragedia antyczna – cechy:
jedność czasu, miejsca i akcji
zasada decorum
katharsis (oczyszczenie)
ograniczona do trzech liczba aktorów (mężczyźni)
niewystępowanie scen zbiorowych
chór
Tragedia antyczna – budowa:
prolog – część, w której określano tematykę dzieła
parodos
epeisodia – tak nazywano akty
stasima – były to pieśni chóru
eksodos – pieśń
Tragicy greccy – Sofokles
Sofokles był jednym z trzech największych tragików greckich starożytności. Wprowadził kilka zmian do tragedii – m.in. zwiększył liczebność chóru, dodał trzeciego mówiącego aktora. Był twórcą ok. 120 sztuk, za które często go nagradzano. Do naszych czasów ocalało jedynie siedem utworów: Ajas, Antygona, Elektra, Kobiety z Trachis, Filoktet, Edyp w Kolonie, Król Edyp
Antygona - Sofokles
nawiązanie do mitu tebańskiego – historii rodu Labdakidów
walka między braćmi: Eteoklesem i Polinejkesem o władzę po ojcu, Edypie
Eteokles – przyczyna tych zmagań – nie postąpił zgodnie z umową i nie oddał po roku panowania tronu bratu
Polinejkes wezwał na pomoc obce wojska – efektem: śmierć obu braci
władzę objął Kreon, ich stryj
Kreon uznał Polinejkesa za zdrajcę i zakazał go pogrzebać
Antygona sprzeciwiła się wyrokowi – pochowała zwłoki brata
Konflikt tragiczny
Jest to konflikt dwóch równorzędnych, a zarazem sprzecznych racji lub praw. Jakikolwiek byłby wybór, zawsze wyniknie klęska drugich, równie właściwych. Nie da się tego konfliktu pozytywnie rozwiązać. Wykorzystywano go jako oś akcji tragedii antycznych.
Główni bohaterowie Antygony – Kreon i Antygona – są postaciami tragicznymi:
Antygona
musi wybrać między prawem boskim (nakazującym urządzenie pogrzebu zmarłemu) a ludzkim (nadanym przez Kreona)
wybór między karą boską a ludzką
obydwa prawa się wykluczają, można wypełnić tylko jedno – stąd tragiczność
Kreon
wydaje rozkaz na przekór prawu boskiemu – staje się to przyczyną śmierci jego najbliższych
nie mógł jednak wycofać się z własnego rozkazu, gdyż straciłby autorytet, co mogło się stać przyczyną anarchii, a w rezultacie zguby Teb
Inni bohaterowie Antygony: Ismena(siostra Antygony), Hajmon (syn Kreona, zakochany w Antygonie, ginie dla niej)
Liryka – Safona, Symonides, Anakreont, Tyrteusz, Horacy
Najwybitniejszą poetką grecką była Safona, tworząca na przełomie VII i VI w. p. n. e.. Żyła i pisała na wyspie Lesbos. Tu skupiała wokół siebie młode dziewczęta, które uczyła muzyki. Jest autorką dziewięciu ksiąg, z których zachowały się jedynie nieliczne wiersze. Pisała hymny, pieśni miłosne i weselne. W swojej twórczości głosi pochwałę życia, a także miłości i przyjaźni. Ważny dla niej jest również kontakt z poezją. Jej brak wywołuje pustkę.
Wiersz Pogarda dla nie znającej poezji – Safona
Autorka uważa, że dzięki temu, iż pisała poezję jest kimś lepszym od innych, ponieważ pozostanie coś po niej dla potomnych.
Symonides (VI/V w. p. n. e.), pochodził z wyspy Keos. Pisał epigramaty, treny, pieśni chóralne, hymny a także elegie. Autor m.in. wiersza Los. Tworzył na cześć władców, opiewał uroczystości dworskie. Uczył, że nie należy zbytnio przejmować się przyszłością, lecz korzystać z tego, co nam zostało dane, gdyż los może się odwrócić.
Anakreont (VI/V w. p. n. e.), pochodził z Teos. Autor utworów opiewających uroki życia pełnego radości i zabaw, wykorzystujących tematykę biesiadną i miłosną. Dla Anakreonta Eros jest dobrym kompanem, ale czasami trzeba go traktować z przymrużeniem oka.
Tyrteusz (VII w. p. n. e.), pochodził z Aten, od jego imienia utworzono nazwę “poezja tyrtejska”. Twórca patriotycznych elegii, pieśni wojskowych i marszowych, utworów o charakterze patriotycznym. Był poetą, który zagrzewał Spartan do walki.
Wiersz: Rzecz to piękna.
Tytułową piękną rzeczą jest walka w obronie ojczyzny – a nawet śmierć za nią. Hańbą okrywa się ten, kto ucieka z pola bitwy. Straci on bowiem nie tylko mienie, spokojną przyszłość rodziny, ale i własny honor. Przestanie być szanowany.
Horacy był rzymskim poetą lirycznym. Tworzył pieśni (carmina), satyry, ody. listy poetyckie. Wierzył w nieśmiertelność zapewnioną przez tworzenie poezji. Słynne są jego maksymy, w których przedstawił swoją życiową filozofię, np. carpe diem (ciesz się tym, co dzień niesie).
Pieśń Exegi monumentum – Horacy jest pewny, że “nie wszystek umrze”, gdyż “wystawił sobie pomnik trwalszy niż ze spiżu” – pozostawił po sobie poezję, która jest trwalsza niż materia, gdyż żyje w pamięci czytelników.
Główne gatunki literackie w starożytności:
mit, epopeja (epos), poemat heroikomiczny, elegie patriotyczne, anakreontyk, bukoliki, epigramat, oda, pieśni, listy, satyry
REKLAMA
Przetestuj swoją wiedzę
— Wybierz temat — treści niezgodne z regulaminem błędy w pytaniach błędy w informacji o teście inne
Pozostało 200 znaków
W miarę możliwości prosimy o podanie odnośnika do źródła bądź cytaty potwierdzającego rzeczywisty błąd w odpowiedzi, do której zgłaszasz korekte
키워드에 대한 정보 sprawdzian polski 1 liceum antyk
다음은 Bing에서 sprawdzian polski 1 liceum antyk 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.
이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!
사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 Antyk – Powtórzenie, Egzamin, Matura, Język Polski, Sprawdzian
- antyk
- homer
- eurypides
- teatr grecki
- rzym
- egzamin
- matura
- polski
- sprawdzian
- powtórzenie
- mity
- sparta
- greckie polis
- sofokles
- teatr antyczny
Antyk #- #Powtórzenie, #Egzamin, #Matura, #Język #Polski, #Sprawdzian
YouTube에서 sprawdzian polski 1 liceum antyk 주제의 다른 동영상 보기
주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 Antyk – Powtórzenie, Egzamin, Matura, Język Polski, Sprawdzian | sprawdzian polski 1 liceum antyk, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.
