당신은 주제를 찾고 있습니까 “miód wrzosowy z borów dolnośląskich – Miód Wrzosowy Z Borów Dolnośląskich“? 다음 카테고리의 웹사이트 https://you.khunganhtreotuong.vn 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: https://you.khunganhtreotuong.vn/blog. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 Z klimatem i z pasją 이(가) 작성한 기사에는 조회수 340회 및 좋아요 7개 개의 좋아요가 있습니다.
Table of Contents
miód wrzosowy z borów dolnośląskich 주제에 대한 동영상 보기
여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!
d여기에서 Miód Wrzosowy Z Borów Dolnośląskich – miód wrzosowy z borów dolnośląskich 주제에 대한 세부정보를 참조하세요
#polsatnews #zklimatemizpasja #mariasikorskadziennikarka #sielskieklimaty #livestyle #relaks #slowlife #wies #natura #produktyregionalne #polska Premiera odcinka w niedzielę w Polsat News, godzina 16.30
miód wrzosowy z borów dolnośląskich 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.
Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich – Gov.pl
Konsystencja: Miód wrzosowy ma konsystencję gęstej i galaretowatej cieczy w formie żelu. Krystalizuje się średnioziarniście. Smak: Smak miodu wrzosowego jest …
Source: www.gov.pl
Date Published: 2/10/2022
View: 2347
Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich i jego cenne, lecznicze …
Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich zawiera mnóstwo witamin oraz minerałów, co sprawia, że jest on bardzo zdrowy i ma szerokie zastosowanie. W skład miodu …
Source: bonavita.pl
Date Published: 11/29/2022
View: 1217
주제와 관련된 이미지 miód wrzosowy z borów dolnośląskich
주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 Miód Wrzosowy Z Borów Dolnośląskich. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.
주제에 대한 기사 평가 miód wrzosowy z borów dolnośląskich
- Author: Z klimatem i z pasją
- Views: 조회수 340회
- Likes: 좋아요 7개
- Date Published: 2021. 10. 21.
- Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=LppEYfnRisc
Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich 1 kg
Spiżarnia Miodowa wywodzi się z rodzinnego, wielopokoleniowego gospodarstwa pasiecznego, założonego w 1953 roku. Pasieka ma charakter wędrowny, pozyskujemy miody z różnych obszarów Dolnego Śląska. Nasza pszczelarska wiedza poparta jest wieloletnim doświadczeniem, rodzinną kontynuacją rzemiosła oraz tradycyjnym sposobem gospodarowania, co przyczynia się do zapewnienia wysokiej jakości pozyskiwanych miodów.
Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich – certyfikowany jest Świadectwem Jakości potwierdzającym posiadanie Chronionego Oznaczenia Geograficznego. Pozyskiwany jest z dorodnych wrzosowisk Borów Dolnośląskich w Nadleśnictwie Świętoszów.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Wygląd:
Miód wrzosowy ma barwę bursztynowo-herbacianą, która występuje w jaśniejszych i ciemniejszych odcieniach. Miód przed skrystalizowaniem jest koloru bursztynowego lub nawet czerwono-bursztynowego. Po skrystalizowaniu od żółto-pomarańczowego do brunatnego.
Rozmiar:
Miód pakowany jest w różne pojemniki – zazwyczaj o pojemności od 30 g – do 1500 g.
Barwa:
Miód wrzosowy ma barwę bursztynowo-herbacianą, która występuje w jaśniejszych i ciemniejszych odcieniach. Miód przed skrystalizowaniem jest koloru bursztynowego lub nawet czerwono – bursztynowego. Po skrystalizowaniu od żółto- pomarańczowego do brunatnego. Na barwę mają wpływ karotenoidy, głównie B-karoten, i ksantofil oraz flawonoidy i antocjany. Odróżnia to miód wrzosowy od innych miodów. Im więcej tych barwników występuje w miodzie, tym ciemniejsza jego barwa. Najciemniejsze odcienie (przeważnie brunatne) ma miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich, ponieważ występuje w nim najwięcej nektaru wrzosowego z ww. barwnikami.
Konsystencja:
Miód wrzosowy ma konsystencję gęstej i galaretowatej cieczy w formie żelu. Krystalizuje się średnioziarniście.
Smak:
Smak miodu wrzosowego jest mało słodki, ostry i gorzkawy, natomiast jego zapach silny, podobny do zapachu wrzosu.
Dodatkowe Informacje:
Udział pyłku wrzosowego jako pyłku przewodniego powinien wynosić nie mniej niż 50%. Zawartość pyłku wrzosowego w Miodzie wrzosowym z Borów Dolnośląskich wynosi często aż do 80%. Występują pyłki towarzyszące z roślin charakterystycznych dla Borów Dolnośląskich tj.: lipa drobnolistna, wierzba iwa, róża dzika, śliwa, tarnina, głóg, kruszyna, dziurawiec, borówka czarna i bagienna, borówka czerwona, jeżyna, malina, wierzbówka, wiązówka błotna i kiprzyca. Ponadto mogą występować pyłki roślin stanowiących ruń śródleśnych łąk tj.: wrotycz, chaber łąkowy, krwawnik, pszeniec gajowy, rzeżucha łąkowa, ostrożeń łąkowy, nawłoć kanadyjska i zwyczajna, trybula, mniszek i rośliny krzyżowe. Na terenie Borów Dolnośląskich występują gatunki roślin o atlantyckim typie zasięgu, tj. wrzosiec bagienny, przygiełka brunatna oraz rośliny trędonikowate, które nie występują na innych wrzosowiskach na terenie Polski.
Tradycja:
W zapiskach, które powstały za panowania Karola Wielkiego na przełomie VIII i IX w. znaleźć można wzmianki o pszczelarstwie na obszarze pomiędzy Odrą a Łabą. Znajdują się tam również informacje o daninie w postaci miodu i wosku, która była nakładana na podbite plemiona zamieszkujące obecne terytorium Borów Dolnośląskich. W utrwalaniu pszczelarstwa niemałą rolę odegrały klasztory, przy których były pasieki liczące nawet do tysiąca rodzin. Poddani ścinający drzewa mieli obowiązek dostarczenia każdej wypróchniałej kłody drzewnej. Słowianie zamieszkujący tereny Borów Dolnośląskich zajmowali się bartnictwem. Pszczoły utrzymywali w ulach kłodowych, zarówno w stojakach jak i leżakach. W XII i XIII w. na tym terenie zaczęły pojawiać się ule plecione najpierw z wikliny, a później ze słomy. Źródła pisemne – głównie kroniki niemieckie oraz dokumenty kościelne stwierdzają, że pomiędzy Odrą a Łebą intensywnie „chodzono koło barci”, a ludność słowiańska musiała płacić daninę za dzierżawę borów bartnych. Kronikarze niemieccy odnotowali obowiązek oddawania tyle garnców miodu ile gospodarstwo miało radeł. Niektórzy z pośród bartników łużyckich musieli płacić nawet do 100 donic miodu, co dowodziło by, że posiadali oni wielkie i dochodowe bory bartne. (załącznik nr 3, za „Wierzenia i obyczaje pszczelarzy polskich”, autor: Romuald Wróblewski, Nowy Sącz 1997, wyd. Bartnik Sądecki). Z kroniki Thietmara (Kronika Thietmara znajduje się obecnie prawdopodobnie na terenie Niemiec; powyższy opis sporządzono na podstawie „Pszczelarstwa w Sudetach Zachodnich, autor Andrzej Paczos, wyd. Regionalny Związek Pszczelarzy w Jeleniej Górze, rok 2001, załącznik nr 4) dowiadujemy się, że wojska niemieckie w 1015 r. w żupie słowiańskiego plemienia Dziadoszan napotkały bartnika i pozbawiły go życia. Późniejsze przekazy donoszą, że bartnicy łużyccy płacili daniny i dziesięciny dla biskupstw miśnieńskich i brandenburskich oraz klasztorów z Magdeburga i Nienberga. Istnieje XIII-wieczny zapis, że w 5 wsiach na Śląsku były 204 ule. W poszczególnych gospodarstwach było 15, 20, a nawet 40 uli. W tym czasie zaczął się proces przesiedlania barci do osiedli. Wykorzystywano kłody bartne wycięte ze spróchniałych drzew, a w późniejszym czasie sporządzano je, czyli „dziano”. Szczególnie wielu bartników żyło w dobrach miejskich Zgorzelca i Puszczy Zgorzelecko- Osiecznickiej, zwłaszcza na osiedlu Kliczków. Bartnicy mieli własne sądy. W wielu miejscowościach górnych Łużyc działały stowarzyszenia bartne, na których czele stali żupanowie. Odbywały się również jarmarki miodne. O tym, że pogranicze śląsko-łużyckie było niegdyś miodnym zagłębiem świadczy fakt, że najstarsza książka poświęcona pszczelarstwu, jaka ukazała się w języku niemieckim, wydana została w Zgorzelcu (Görlitz) w 1568 r. Książka nosiła tytuł „Podstawy nauki o pszczołach i ich pielęgnacji w księstwie głogowskim na podstawie własnego doświadczenia zebrane przez Nickela Jacoba, mieszkańca Szprotawy”. Autor wyznaje, że pszczelarstwem parał się jego ojciec i dziadek a książkę napisał na prośbę burmistrzów i rajców miejskich z Głogowa, Kożuchowa, Góry Śląskiej, Szprotawy, Zielonej Góry i Świebodzic. Książka ta miała wiele wznowień i przeróbek. Jest w niej mowa o „świcie dworskiej” matki i o kwatermistrzach, którzy wylatują przed rojem, aby szukać dla nich lokum. Bory bartne utrzymywały się do początku XIX wieku i to w wioskach rodowitych Łużyczan, z grona których wywodzi się wielu słynnych pszczelarzy. W XIV w. obok bartnictwa zaczęło się rozwijać pasiecznictwo. Wykorzystywano kłody bartne, które uprzednio wycięto z drzewa bartnego i ustawiono w pobliżu siedziby ludzkiej. Bartnictwo w Borach Dolnośląskich przetrwało w formie szczątkowej nawet do końca XIX w. Zapiski wskazują, że ule kłodowe wywożono do lasów, zawieszano je na drzewach, gdyż las był nadal miejscem dobrego pożytku. Z życiem pszczelarza i rodziny pszczelej związana była bogata obrzędowość. Należało zawiadamiać pszczoły o wydarzeniach rodzinnych pszczelarza – radosnych i smutnych. Ule przystrajano w odpowiednie wstążki lub wianki kwiatów, i wypowiadano odpowiednie zaklęcia. Cenione przez pszczelarzy wrzosowiska pojawiły się w Borach Dolnośląskich wraz z wojskiem. W 1898 roku Dohnowie, ówcześni właściciele Borów Dolnośląskich przekazali pod poligon 10-15 tys. mórg pruskich (5700-8500 ha), położonych w okolicy Świętoszowa. W tym czasie nastąpiła intensywna eksploatacja lasu. W 1900 roku doszło do olbrzymiego pożaru, który swym zasięgiem objął obszar 1800 ha. Doprowadziło to do degradacji drzewostanu i rozrastania się wrzosowisk. Od początku XX wieku ludność niemiecka, zamieszkująca te tereny, intensywnie wykorzystywała wrzosowiska w okresie kwitnienia wrzosu (przełom sierpnia i września). Po roku 1945, czyli od zakończenia drugiej wojny światowej, ludność wysiedlona z byłych terenów wschodnich, która przybyła na teren Borów Dolnośląskich, kontynuowała tradycje pszczelarskie na tym terenie. (za artykułem autorstwa Jana Serwatki nt. „Wyniki analizy pyłkowej miodów wrzosowych” z 1958 r., Pszczelniczy Zeszyt Naukowy nr 2 z czerwca 1958 roku, oryginał artykułu znajduje się w Instytucie Sadownictwa i Kwiaciarstwa, oddział Pszczelnictwa, Kazimierska 2, Puławy).
Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich i jego cenne, lecznicze właściwości
Co wyróżnia miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich na tle innych miodów? Przede wszystkim jego ciemnobrunatny kolor oraz gęsta, żelowa konsystencja. Są to tylko wizualne aspekty, ponieważ miód ten posiada również wiele właściwości leczniczych, a co sprawia, że jest tak bardzo zdrowy? Miód wrzosowy powinien zawierać przynajmniej 50% pyłku wrzosowego jako pyłku przewodniczącego, natomiast miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich posiada pyłek wrzosowy aż w 80%.
Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich zawiera mnóstwo witamin oraz minerałów, co sprawia, że jest on bardzo zdrowy i ma szerokie zastosowanie. W skład miodu wrzosowego z Borów Dolnośląskich wchodzą także aminokwasy, enzymy, fosfor, potas, magnez, sód oraz wapń. Miód ten jest również źródłem witamin z grupy B, czyli witamin: B1, B2, B6, B12. Ponadto posiada substancje o charakterze hormonalnym ‑ są to roślinne hormony wzrostu oraz neurohormony cholina i acetylocholina.
Dlaczego miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich?
Bory Dolnośląskie to obszar bogaty w miododajne rośliny, poza wrzosami występują tam również lipa drobnolistna, róża dzika, śliwa, tarnina, głóg, kruszyna oraz dziurawiec. Pyłki tych roślin również wchodzą w skład miodu wrzosowego z Borów Dolnośląskich. Teren Borów Dolnośląskich to teren, w którym pogoda jest bardzo sprzyjająca, ponieważ klimat tam panujący jest jednym z najłagodniejszych w Polsce. Zimy są krótkie i łagodne, a okres wegetacyjny zaliczany jest do najdłuższych w Polsce, ponieważ trwa aż do 220 dni.
Właściwości lecznicze miodu wrzosowego z Borów Dolnośląskich
Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich pozbawiony jest wszelkich sztucznych nawozów oraz pozostałości chemicznych, dlatego jest taki zdrowy. Posiada wiele właściwości leczniczych, które zostały udowodnione naukowo, m.in właściwości moczopędne, dzięki którym wydalone zostają z organizmu szkodliwe substancje takie jak kwas hipurowy, kreatynina, szkodliwy mocznik, kwas moczowy oraz inne substancje powstałe w naszym organizmie. Za jego właściwości moczopędne odpowiedzialne są olejki eteryczne oraz kwasy organiczne, które sprawiają, że rozszerzają się naczynia krwionośne nerek, przez co zwiększa się filtracja. Miód ten zawiera polipeptyd zwany proliną, która ma wpływ na polepszenie funkcji pamięci, dlatego też jest wykorzystywana w zwalczaniu bądź zapobieganiu chorobie Alzheimera. Ponadto stosowany jest podczas walki z prostatą, zapaleniem dróg moczowych, podczas kamicy nerkowej oraz zapalenia jelit. Widzimy więc, jak dużo dobroczynnych właściwości posiada miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich, możemy dodawać go do herbaty lub do innych napojów jako zamiennik cukru (niewątpliwie jest on zdrowszy niż zwykły, biały cukier).
Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich jest miodem dość drogim w porównaniu z innymi, jednak posiada wiele właściwości leczniczych, dla których warto mieć ten miód w swojej kuchni. Dzięki jego właściwościom moczopędnym pozbędziemy się z naszego organizmu substancji toksycznych, a dzięki zawartej w nim prolinie możemy zmniejszyć ryzyko zachorowania na Alzheimera, a to już naprawdę coś!
Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich
MIÓD WRZOSOWY Z BORÓW DOLNOŚLĄSKICH Miód wrzosowy charakteryzuje się barwą bursztynowo-herbacianą, o jaśniejszym kolorycie od miodu spadziowego lecz zdecydowanie ciemniejszym od miodu lipowego lub rzepakowego. Jego niepowtarzalny zapach przywodzi na myśl nagrzane jesiennym słońcem wrzosowiska, a smak przywołuje wizję miodu dzikich pszczół, które już praktycznie nie występują na Dolnym Śląsku.
Skład chemiczny miodu Miód wrzosowy w 100 g zawiera nawet do 875 miligramów wolnych aminokwasów, podczas gdy w miodach nektarowych średnia zawartość aminokwasów wynosi 175 mg a w miodach spadziowych – 85 mg. Wśród aminokwasów najwięcej jest prabliny, a w dalszej kolejności: fenyloalaniny, kwasu glutaminowego, asparaginowego, lecytyny, tryptofanu. W miodzie występują wszystkie aminokwasy egzogenne, czyli te, których organizm ludzki sam nie produkuje, i które muszą być dostarczone z pokarmem. Z pośród białek występujących w miodzie ważną rolę biologiczną spełniają enzymy. W miodzie stwierdzono 15 enzymów, a ich zawartość wynosi od 0,23 do 0,43%. Najważniejsze z nich to m.in.: oksydaza glukozy, katalaza, ?- i ?-amylaza, inwertaza, sacharaza, maltaza. W miodzie wrzosowym wysoka jest zawartość biopierwiastków i wynosi ok. 0,35%, czyli tyle ile zawiera miód nektarowo-spadziowy. Najwięcej występuje potasu, a następnie chloru, fosforu, magnezu, wapnia i sodu. Łącznie wykryto w miodzie 47 biopierwiastków, które są dobrze przyswajalne przez organizm człowieka. Ponadto w miodzie występują substancje o charakterze hormonalnym pochodzenia roślinnego i zwierzęcego; są to roślinne hormony wzrostu oraz neurohormony: cholina i acetylocholina. Miód zawiera również stosunkowo dużo witamin z grupy B, a mianowicie: B1, B2, B6, B12, kwas foliowy, kwas nikotynowy i pantotenowy. W miodzie wrzosowym spotyka się także związki flawonoidowe. Miód, natomiast, jest stosunkowo ubogi w witaminę C. O smaku i aromacie miodu decydują olejki eteryczne pochodzące z nektaru. Wyodrębniono 50 substancji aromatycznych, wśród których występują aldehydy, ketony, estry i związki polifenolowe. Miód wrzosowy zawdzięcza swój aromat ok. 120 substancjom chemicznym. Na barwę miodu wrzosowego mają wpływ karotenoidy, głównie ?-karoten i ksantofil, oraz flawonoidy i antocjany. Charakterystyczną cechą gatunkową miodu wrzosowego jest jego przechodzenie ze stanu roztworu koloidalnego do stanu galaretowatego, zwanego żelem (proces ten nazywa się filesotropią). Dzieje się tak dzięki dużej zawartości dekstryn, które w połączeniu z białkami (a w miodzie wrzosowym jest ich także dużo) przyczyniają się do powstania żelu. Pozostałe składniki miodu stanowią domieszki i na ogół nie przekraczają 1%. Bardzo ważne jest występowanie pyłku kwiatowego, który jest charakterystyczny dla danej odmiany. Na podstawie analizy pyłkowej można zazwyczaj zlokalizować krainę geograficzną, z której dany miód pochodzi. O gatunku miodu decydują pyłki przewodnie, czyli pyłki przeważające w danej próbie. Bardzo ważny jest udział pyłków towarzyszących, które mogą być roślinami charakterystycznymi dla danego terenu i pozwalają na szczegółowe ustalenia obszaru pochodzenia miodu.
Lecznicze właściwości miodu wrzosowego Wszystkie miody charakteryzują się dużą aktywnością antybakteryjną, na którą składa się wysokie ciśnienie osmotyczne, spowodowane dużą ilością cukrów oraz niski odczyn środowiska, wywołany obecnością kwasów organicznych. Enzym oksydaza glukozy utlenia glukozę do kwasu glukonowego, a produktem ubocznym jest nadtlenek wodoru, czyli woda utleniona – związek o silnych właściwościach przeciwdrobnoustrojowych. Aktywność antybiotyczna miodu wrzosowego jest na poziomie miodu spadziowego i nektarowo-spadziowego oraz nieco niższa od miodu lipowego i gryczanego. Miód pozyskany z Borów Dolnośląskich (tereny czyste ekologicznie) pozbawiony jest pozostałości chemicznych, a zwłaszcza nawozów i środków ochrony roślin. Wg wielu badaczy miód wrzosowy jest pomocny w ostrym i przewlekłym zapaleniu nerek, miedniczek nerkowych, zapaleniu pęcherzyka moczowego a także w kamicy nerkowej. Duża zawartość proliny (ok. 500 mg w kilogramie miodu wrzosowego) może być wykorzystywana przy zapobieganiu i leczeniu choroby Alzheimeraa. Polipeptyd ten posiada silne właściwości immunoregulatorowe. Ma on hamujący wpływ na tworzenie złogów amyloidu (białka odkładającego się w mózgu osób chorych na Alzheimera). Doświadczalnie potwierdzono również wpływ proliny na polepszenie funkcji pamięci. Miód zalecany jest przy leczeniu schorzeń układu wydalniczego. Obecność flawonoidów, kwasów organicznych i olejków eterycznych rozszerza naczynia krwionośne nerek i zwiększa filtrację. Właściwości moczopędne miodu umożliwiają wydalanie substancji toksycznych z organizmu, takich jak mocznik, kwas moczowy, kwas hipurowy, kreatyninę i inne związki, powstałe w wyniku przemian metabolicznych w organizmie.
Dlaczego z Borów Dolnośląskich? Bory Dolnośląskie fizjograficznie stanowią część Niziny Śląsko ? Łużyckiej. Obszar ten porośnięty jest przez bory sosnowe oraz nieliczne lasy liściaste, z których najwięcej jest olszyn i łęgów, rosnących wzdłuż głównych cieków obszaru (Nysa Łużycka, Kwisa i Bóbr), oraz brzeźniakami na terenach popoligonowych. Roślinność runa jest uboga. Jednak teren Borów Dolnośląskich jest bardzo atrakcyjny pod kątem pszczelarstwa, dzięki łanowo występującym tu roślinom miododajnym. Klimat Borów jest jednym z łagodniejszych na terenie Polski. Kształtowany jest głównie pod wpływem atlantyckich mas powietrza, co powoduje spłaszczenie amplitud rocznych temperatur oraz występowanie krótkich i łagodnych zim. Okres wegetacyjny wynosi 220 dni i jest zaliczany do najdłuższych w kraju. Pszczele pastwiska Borów Dolnośląskich tworzone są przez następujące drzewostany i rośliny zielne: lipa drobnolistna (w okolicy Przemkowa znajduje się ok. 200 ha litych drzewostanów lipowych), wrzos zwyczajny (zwarte kobierce tej rośliny występują na powierzchni ogółem 10 tys. ha, głównie na terenach popoligonowych i ciągle czynnych poligonów w okolicach Przemkowa, Chocianowa, Świętoszowa), wierzba iwa (na terenach podmokłych w pobliżu cieków, głównie na terenach teras rzecznych), róża dzika (na obrzeżach lasów), śliwa tarnina (na obrzeżach lasów), głóg (na obrzeżach lasów), kruszyna (miejscami łanowo pod okapem drzewostanu), tawułka wierzbolistna (łanowo występuje na obszarach leśnych nadleśnictw Ruszów i Węgliniec), dziurawiec (żyźniejsze łąki), borówka czarna (łanowo pod okapem drzewostanu), borówka czerwona (łanowo pod okapem drzewostanu), jeżyna (przy drogach na żyźniejszych glebach, w pobliżu cieków wodnych), malina (miejscami łanowo na obszarze całych Borów), wierzbówka kieprzyca (przy drogach na żyźniejszych glebach, w pobliżu cieków wodnych, tarasach aluwialnych, na zrębach), wiązówka błotna (licznie reprezentowana pod okapem drzewostanu na terenach podmokłych). Na śródleśnych łąkach można spotkać m.in.: wrotycz (roślina występuje łanowo), chaber łąkowy, bławatek, krwawnik, pszeniec gajowy, rzerzucha łąkowa, tojad, szczeć, ostrożeń łąkowy, dziewanna drobnokwiatowa. Na terenach podmokłych występuje bagno zwyczajne, z którego miód jest trujący, dlatego pszczelarze nie powinni korzystać z terenów porośniętych przez tą roślinę. Również tereny porośnięte przez nawłoć kanadyjską powinny być omijane przez pszczelarzy. Roślina ta, pojawiająca się łanowo, głównie nad ciekami i rowami melioracyjnymi, jest niebezpieczna dla roślin rodzimych ze względu na inhibitujące oddziaływanie jej olejków eterycznych. W analizach miodu wrzosowego pobranego z okolic Przemkowa stwierdzono również obecność roślin związanych z gruntami typowo rolniczymi m. in.: grykę, komonicę. Opisane powyżej, sprzyjające warunki docenili pszczelarze. Rocznie na terenie Borów Dolnośląskich pojawia się kilkanaście tysięcy rodzin pszczelich, wwożonych przez pszczelarzy, którzy nade wszystko cenią sobie wrzos, a z roślin kwitnących wiosną borówki i tawułę, jako rośliny miododajne.
Nieco historii Pierwsze wzmianki o pszczelarstwie na terenie pomiędzy Odrą a Łabą pochodzą z zapisków czynionych za panowania Karola Wielkiego na przełomie VIII i IX w. – w nakładanych daniach znalazły się miód i wosk. W utrwalaniu pszczelarstwa niemałą rolę odegrały klasztory, przy których były pasieki liczące nawet do tysiąca rodzin. Poddani ścinający drzewa mieli obowiązek dostarczenia każdej wypróchniałej kłody drzewnej. Słowianie zamieszkujący tereny Borów Dolnośląskich zajmowali się bartnictwem. Pszczoły utrzymywali w ulach kłodowych zarówno w stojakach, jak i leżakach. W XII i XIII w. na tym terenie zaczęły pojawiać się ule plecione najpierw z wikliny, a później ze słomy. Bory bartne utrzymywały się do początków XIX w., głównie w rękach rodowitych łużyczan, z grona których wywodzi się kilku sławnych pszczelarzy, jak chociażby Jadam Boguchwał Szyjrach. W XIV w., obok bartnictwa, zaczęło się rozwijać pasiecznictwo. Wykorzystywano kłody bartne, które uprzednio wycięto z drzewa bartnego i ustawiono w pobliżu siedziby ludzkiej. Bartnictwo w Borach Dolnośląskich przetrwało w formie szczątkowej nawet do końca XIX w. Zapiski wskazują, że ule kłodowe wywożono do lasów, zawieszano je na drzewach, gdyż las był nadal miejscem dobrego pożytku. Bory Dolnośląskie przez pszczelarzy były doceniane i na tyle atrakcyjne, że bartnicy mieli swoje zrzeszenia (bractwa), a na terenie lasów miejskich w Zgorzelcu powołany został dla nich specjalny statut. Bartnictwo na terenach Borów załamało się na początku XIX w. Wówczas to zmalała rola wosku do produkcji świec (pojawia się lampa naftowa), a miód używany do słodzenia zastępuje cukier. Ponadto zmienia się gospodarka leśna z plądrowniczej (wycinki pojedynczych drzew) na zrębową. Obecne tak cenione przez pszczelarzy, wrzosowe pszczele pastwiska pojawiają się w Borach Dolnośląskich wraz z wojskiem. Otóż w 1898 r. Dohnowie, ówcześni właściciele Borów Dolnośląskich, przekazują pod poligon 10 do 15 tys. mórg pruskich (5700 ? 8500 ha), położonych w okolicy Świętoszowa. Następuje okres intensywnej eksploatacji lasu, a w 1900 r. dochodzi do olbrzymiego pożaru obejmującego obszar 1800 ha. Zjawiska te prowadzą do degradacji środowiska i rozrastania się wrzosowisk. Ostatecznie poligon w roku 1990 zajmował 38400 ha. W ostatnich latach poligon pomniejszony został o tereny położone w okolicach Przemkowa i Chocianowa, tj. o ok. 9000 ha.
Zwyczaje pszczelarzy Z życiem pszczelarza i rodziny pszczelej związana była bogata obrzędowość. Należało zawiadamiać pszczoły o wydarzeniach rodzinnych pszczelarza ? radosnych i smutnych. Źródła pisane, głównie kroniki niemieckie oraz dokumenty kościelne, stwierdzają, że pszczoły traktowano z dużą atencją, zwracając się do nich w przypadku wyjazdu słowami ?pszczółki, Wasz pan pożegnał Was, pozostańcie w zdrowiu?. Życzenia przekazywano pszczołom z okazji Nowego Roku, Świąt Bożego Narodzenia i Wielkanocy. Bartnicy rozpoczynając dzianie barci czynili najpierw znak krzyża na piersi, a potem taki sam na drzewie. Przyjął się zwyczaj poświęcania pasieki lub boru bartnego. Przy tej okazji wręczano krążek wosku na świece do kościoła. Istniał zwyczaj zawiadamiania pszczół o końcu zimy. W dniu Św. Pawła (2 marca) pukano w ul, a słyszany szum rodziny świadczył o przezimowaniu pszczół. Nad pasiekami mieli czuwać święci Ambroży, Antoni, Bartłomiej, upostaciowani w figuralnych ulach, które można oglądać w zbiorach muzealnych. Praktykowano zwyczaj smarowania wylotków sadłem wilczym, bądź niedźwiedziem. Ule przystrajano w odpowiednie wstążki lub wianki kwiatów i wypowiadano odpowiednie zaklęcia. Wśród mieszkańców wielu regionów Polski istnieje do dzisiaj przekonanie, że pszczoła nie zdycha lecz umiera. Każdy kto zabijał pszczołę obciążał siebie grzechem. Zadośćuczynieniem była kara woskowa. Dlatego też uśmiercanie rodzin pszczelich zlecano kupcom żydowskim lub wędrownym cyganom. Prawo magdeburskie regulowało wiele zagadnień z pszczelarstwa. Pszczelarz, który ?nasyłał pszczoły?, ?przymuszał? lub ?pędził na żer? był karany chłostą. Pomiędzy Łabą a Odrą ?chodzono koło barci?, a miód i wosk z tych ziem docierał daleko na południe i zachód.
*** Powyższy tekst przygotowany został w oparciu o materiały z seminarium pt. ?Zasady i kryteria wytwarzania produktu regionalnego ? Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich?. Seminarium zorganizował Polski Klub Ekologiczny Okręg Dolnośląski we Wrocławiu, przy współpracy z Regionalnym Centrum Doradztwa Rozwoju Rolnictwa i Obszarów Wiejskich (RCDRRiOW) we Wrocławiu oraz Regionalnym Związkiem Pszczelarzy we Wrocławiu. w dniu 16 marca 2004, w ramach projektu ?Wspieranie lokalnej Agendy 21?. Projekt ten realizowany jest przez PKE OD we współpracy z Fundacją Euronatur, dzięki finansowemu wsparciu Deutsche Bundestiftung Umwelt.
Opracowanie: Krystyna Haladyn
키워드에 대한 정보 miód wrzosowy z borów dolnośląskich
다음은 Bing에서 miód wrzosowy z borów dolnośląskich 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.
이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!
사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 Miód Wrzosowy Z Borów Dolnośląskich
- maria sikorska
- polsat
- polsat news
- ministerstwo
- ekologia
- rolnictwo
- agroturystyka
- live style
- sielanka
- klimat
- pasja
- #zklimatemizpasja
Miód #Wrzosowy #Z #Borów #Dolnośląskich
YouTube에서 miód wrzosowy z borów dolnośląskich 주제의 다른 동영상 보기
주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 Miód Wrzosowy Z Borów Dolnośląskich | miód wrzosowy z borów dolnośląskich, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.
